Έχω δει πολλούς κήπους στα ταξίδια μου, αλλά μόνο λίγοι είναι πραγματικά στο μυαλό μου. Μερικές φορές είναι η φύτευση ή ο καιρός ή κάποια πτυχή του σχεδιασμού που κάνει ένα μέρος αξέχαστο. Αλλά μερικές φορές είναι κάτι εντελώς άλλο.
Συνέβη στη διασταύρωση των Carrer de l’Aurora και Carrer de la Riereta στη γειτονιά Raval της Βαρκελώνης όταν επισκέφτηκα το 2016. Εκείνη την εποχή, δεν πήγαινα πουθενά συγκεκριμένα και δεν περίμενα να βρω έναν κήπο . Περιπλανιόμουν στη λιγότερο τουριστική γειτονιά Raval αναζητώντας μια Βαρκελώνη λίγο πιο αυθεντική και λίγο λιγότερο τουριστική από πολλές άλλες περιοχές της πόλης.
Χρειαζόμενος νερό, σταμάτησα στο μποντέγκα στη γωνία. Καθώς βγήκα, υπήρξε μια στιγμή με αυτή την τοιχογραφία και αυτό το ποδοσφαιρικό κορίτσι να παίζει στο δρόμο που μου έκανε εντύπωση ως ένα ενδιαφέρον στιγμιότυπο για το χρώμα και τη σύνθεση. Επιπλέον, μόλις είχα αποδεχτεί μια θέση να προπονώ ποδόσφαιρο σε κορίτσια της ηλικίας της και χαίρομαι πάντα να βλέπω γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο.
Ενδιαφερόμενος από την τοιχογραφία, ακολούθησα το ίχνος της μπογιάς στην άλλη πλευρά του τοίχου και ανακάλυψα έναν κήπο. Ενώ ένιωθα σαν δημόσιος χώρος, ήταν επίσης ένα μέρος όπου δεν ήμουν σίγουρος ότι ήμουν πραγματικά ευπρόσδεκτος. Οι τοίχοι όλων των γύρω κτιρίων που αποτελούσαν το δοχείο του κήπου ήταν καλυμμένοι με συναρπαστικές τοιχογραφίες. Και ο τόπος μύριζε ιστορίες που δεν μπορούσα να συλλάβω πλήρως – αλλά μπορούσα μόνο να αισθανθώ. Δεν ήξερα τίποτα για αυτό που έβλεπα — μόνο ότι ήταν μαγευτικό.
…
Το απόσπασμα στον τοίχο είναι στα ισπανικά και μεταφράζεται σε «Ήθελαν να μας θάψουν. Δεν ήξεραν ότι ήμασταν σπόροι». Το έγραψε ένας Έλληνας ποιητής ονόματι Dinos Christianopoulos που ήταν μια λυρική φωνή για την ομοφυλοφιλική κοινότητα στα μέσα του 20ού αιώνα. Ανακαλύπτοντας τη μετάφραση, γοητεύτηκα να διαβάσω πώς τα λόγια του άλλαξαν και έγιναν μια κραυγή συγκέντρωσης για το κίνημα των Ζαπατίστας του Μεξικού τη δεκαετία του ’70.
Νομίζοντας ότι κατάλαβα τι σήμαιναν οι λέξεις και θεωρώντας τον εαυτό μου υπεύθυνο σύγχρονο συγγραφέα — πώς θα μπορούσα να μην δημοσιεύσω τη φωτογραφία στο instagram;
Τα social media μερικές φορές είναι μαγικά. Ένας οπαδός του το instagram μου είδα τη φωτογραφία μου και μοιράστηκε μαζί μου την υπόλοιπη ιστορία — την οποία θα μοιραστώ μαζί σας.
…
Αργά το απόγευμα της 5ης Οκτωβρίου 2013, έγινε καυγάς σε αυτή τη γωνία του δρόμου. Προκάλεσε αναταραχή που τράβηξε την προσοχή πολλών γειτόνων που έβλεπαν, οι οποίοι είδαν το απόλυτο έγκλημα από τα παράθυρά τους. Το περιστατικό που σημειώθηκε καταγράφηκε σε πολλά κινητά τηλέφωνα από πολλές οπτικές γωνίες. Ο Juan Andrés Benitez, ένας ντόπιος γνωστός σε πολλούς, δολοφονήθηκε ανοιχτά από την αστυνομία σε μια υπόθεση που καταδικάζεται ευρέως ως κραυγαλέα αστυνομική βία. Παρά τα πολλά βίντεο και μάρτυρες, δεν υπήρξε δικαιοσύνη για το έγκλημα.
Στον κήπο έχει δοθεί το ανεπίσημο όνομα Plaça de Juan Andrés Benitez από τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Αμέσως μετά τη δολοφονία, οι άνθρωποι της γειτονιάς, μαζί με καλλιτέχνες του δρόμου της πόλης, οργάνωσαν τον μικρό ήσυχο κήπο στη μνήμη του Juan Andrés. Είναι περίπου το ένα τέταρτο του τετραγώνου της πόλης και οι άνθρωποι συνεχίζουν να μαζεύονται εκεί για να παίξουν μουσική, να μιλήσουν και να περάσουν χρόνο μαζί. Στις 5 κάθε μήνα (από τον Οκτώβριο του 2013), υπάρχουν εκδηλώσεις για να υπενθυμίσουν στους ανθρώπους και να συνεχίσουν να ευαισθητοποιούν για τη συνεχιζόμενη αστυνομική βία και την ατιμωρησία στην Ισπανία και σε όλο τον κόσμο.
Οι τοιχογραφίες είναι το αποκορύφωμα του κήπου και είναι αυτά που τράβηξαν την αρχική μου προσοχή. Αλλά μόνο εβδομάδες αργότερα μπόρεσα να καταλάβω πλήρως μερικά από τα μηνύματα και το νόημά τους. Αυτό το μέρος της τοιχογραφίας αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους και τη φύση που παλεύουν μαζί ενάντια στην κυβέρνηση, την αστυνομία, τις εταιρείες, τις τράπεζες, τον τουρισμό, τη βιομηχανία και τη ρύπανση.
Οι εικόνες του άνδρα με δεμένα μάτια και της γυναίκας που σωπαίνει και το απόφθεγμα «Ήθελαν να μας θάψουν. Δεν ήξεραν ότι ήμασταν σπόροι» αποτελούν μέρος μιας σειράς έργων αφιερωμένων στους 2014 Μαζική απαγωγή Iguala 43 ανδρών μαθητών του Ayotzinapa Rural Teachers College. Είναι μια άλλη περίπτωση φρικτής αστυνομικής βίας και διαφθοράς που σημειώθηκε στο Μεξικό.
Μου κάνει εντύπωση πόσο αναμφισβήτητο ήταν ότι αυτό το μέρος είχε μεγάλο βάρος και σημασία. Ίσως αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στον κήπο εκείνη την ημέρα, θα είχα προσέξει άλλα πράγματα, αλλά στη διάθεση, το βρήκα τόσο διαφορετικό από το να επισκεφτώ άλλα μνημεία για τους πεσόντες. Θεωρώ ότι είναι ενδιαφέρον να θυμάμαι ότι οι σύντροφοί μου και εγώ μιλούσαμε μόνο σε τόνους ψιθυριστά. Γιατί; Δεν ξέρω τι νιώσαμε που το έκανε να φαίνεται κατάλληλο. Θα ήθελα να το επισκεφτώ ξανά, γνωρίζοντας τι ξέρω τώρα, και να μελετήσω την τέχνη και τις εικόνες αυτού του απροσδόκητου ευρήματος.
Η ιστορία του κήπου μου ήρθε μέσω @msjoce28 και @orange.wine
Αν θέλετε να το επισκεφτείτε, πηγαίνετε στη διάβαση Carrer de l’Aurora και Carrer de la Riereta στο Raval.
Παρακαλώ θυμηθείτε επίσης να είστε σεβαστές.
Εγγραφείτε σήμερα στο δωρεάν διαδικτυακό σεμινάριο μου!
– Μάθετε το σύστημά μου 7 βημάτων για να σχεδιάσετε και να χτίσετε έναν εκπληκτικό κήπο οπουδήποτε στον κόσμο.
– Τα 5 λάθη που κάνουν ΟΛΟΙ όταν δημιουργούν έναν κήπο. (εξοικονομήστε χρόνο, χρήματα και πονοκεφάλους και έχετε πολύ καλύτερα αποτελέσματα!)
– Πώς να συνεργαστείτε απευθείας μαζί μου (αλλά σε τιμή DIY!) για να σχεδιάσετε και να δημιουργήσετε τον δικό σας υπέροχο κήπο.
ΕΓΓΕΓΡΑΨΕ ΜΕ!
